آسیبشناسى تربیتى مهدویّت - پایگاه اطلاع رسانی مباشری
: منوي اصلي :
: درباره خودم :
: لوگوي وبلاگ :
: آرشيو يادداشت ها :
: جستجو در وبلاگ :
آسیبشناسى تربیتى مهدویّت |
مقدمه آسیبشناسى تربیتى مهدویّت، یکى از مصداقهاى بحث عامترى است که از آن، به عنوان آسیبشناسى در تربیت دینى یاد شده است. براى توضیح این که مقصود از آسیبشناسی تربیتى مهدویّت چیست، نخست باید به جنبهى تربیتى مهدویّت اشاره کرد. اعتقاد به وجود و ظهور امام مهدى (عج)، از جملهى اعتقادات اسلامى و شیعى است و همچون سایر اجزاى این اعتقادات، لوازم تربیتى معینى بر آن مترتب است. بر این اساس، مهدویّت، تنها مسألهاى اعتقادى نیست، بلکه از بعد تربیتى نیز برخوردار است. هنگامى که ما مشخص مىکنیم بر اساس متون روایى، اعتقاد به وجود و ظهور مهدى (عج)، ضرورى است، مجموعهاى دانشى را براى افراد فراهم نمودهایم. اما هنگامى که این مجموعهی دانشى، به همراه خود، تحولات هیجانى، عاطفى و عملى معینى را ایجاد مىکند که ضمن آن، افراد مىکوشند خود را براى یاورى امام مهدى (عج) مهیا سازند، چهرهى تربیتی مهدویّت آشکار مىگردد.با توجه به جنبهى تربیتى مهدویّت، اکنون مىتوان مقصود از آسیبشناسى معطوف به آن را مشخص کرد. در اینجا، آسیبشناسى، حاکى از بازشناسى موارد سوءبرداشت یا سوءعملکرد در جریان تربیتى مهدویّت است. تا جایى که به ذات دین، مشتمل بر مهدویّت، مربوط است، نمىتوان از آسیب و آسیبشناسى سخن به میان آورد. اما هنگامى که جریان تربیت دینى، مشتمل بر بعد تربیتى مهدویّت، شکل مىگیرد، امکان ظهور آسیب و بنابراین آسیبشناسى فراهم مىگردد؛ زیرا در جریان تربیت دینى، دست آدمى گشوده مىشود و اکنون اوست که باید با فهمى که از دین کسب مىکند، به عمل روى آورد و زمینهى تحقق برداشتهاى خود را هموار کند. در طیّ این مسیر است که افق کوتاه دید آدمى، بدفهمىها را در دامن مىپرورد، چنانکه دامنهى محدود همّت او، بدکردارىها را در پى مىآورد. از این رو، آسیبشناسى تربیتى مهدویّت، تلاشى براى بازشناسى این گونه لغزشهاى فکرى و عملى در جریان تحقق بخشیدن به بعد تربیتى مهدویّت است. اما چنانکه اشاره شد، آسیبشناسى تربیتى مهدویّت، خود، موردى از بحث عامتر آسیبشناسى تربیت دینى و اسلامى است. به عبارت دیگر، همهى انواع آسیبشناسى در تربیت دینى، در هر یک از موارد آن نیز صادق خواهد بود. به این ترتیب، رابطهی آسیبشناسى تربیت دینى با آسیبشناسى تربیتى مهدویّت، رابطهى کلى و جزئى خواهد بود. یعنى آنچه به طور کلى در مورد نخست صادق است، به نحو جزئى و مصداقى، در مورد دوم نیز صادق خواهد بود. بر این اساس، چارچوب آسیبشناسى تربیتى مهدویّت باید بر حسب چارچوب کلى آسیبشناسی تربیت دینى و اسلامى صورتبندى شود. نگارنده، پیشتر در مقالهاى تحت عنوان «آسیب و سلامت در تربیت دینی»، چارچوبى کلى براى بحث پیشنهاد کرده است.1 در نوشتار حاضر، با مبنا قرار دادن چارچوب مذکور، در مورد خاص مهدویّت به بحث از آسیبشناسى تربیتى خواهیم پرداخت. در چارچوب مبنایى، آسیبشناسى تربیت دینى، در هفت محور تنظیم شده است. در هر یک از این محورها، دو سوى لغزش و آسیب و یک حدّ میانه، به منزلهى شاخص سلامت مطرح گردیده است. در اینجا، فهرست محورهاى مذکور ذکر مىگردد و در متن مقاله، با اشارهاى کوتاه در توضیح هر یک، مستنداتى در خصوص بحث اصلى این نوشتار یعنى مهدویّت به دست داده خواهد شد. محورهاى اصلى آسیبشناسى تربیت دینى به قرار زیر است: 1. آسیبها: حصاربندى و حصارشکنى؛ سلامت: مرزشناسى.2. آسیبها: کمالگرایى (غیرواقعگرا) و سهلانگارى؛ سلامت: سهلگیرى. 3. آسیبها: گسست و دنبالهروى؛ سلامت: هدایت. 4. آسیبها: مرید پرورى و تکروى؛ سلامت: امامت. 5. آسیبها: قشرىگرى و عقلگرایى؛ سلامت: عقلورزى. 6. آسیبها: خرافهپردازى و راززدایى؛ سلامت: حقباورى. 7. آسیبها: انحصارگرایى و کثرتگرایى؛ سلامت: حقیقتگرایى مرتبتى. محور اول ـ آسیبها حصاربندى و حصارشکنى؛ سلامت: مرزشناسى. اشاره:در این محور، آسیبهاى تربیت دینى، در دو سوى متقابل، حصاربندى و حصارشکنی نامیده شدهاند. در حصاربندى، نظر بر این است که خط مشى اساسى براى تربیت دینی افراد، دور نگاهداشتن آنان از بدى و نادرستى است. این شیوهى قرنطینهسازى، خود، یکى از منشأهاى آسیبزاست؛ زیرا با مانع شدن آنان از مواجهه با بدى و نادرستى، توان مقاومت را در آنان تحلیل مىبرد. قرنطینهسازى، تنها به صورت موقت و در برخی از مراحل اولیهى تربیت رواست، اما تبدیل آن به خط مشى اساسى تربیت، در حکم مبدّل ساختن آن به یکى از عوامل آسیبزایى است. از سوى دیگر، حصارشکنى و قراردادن افراد در معرض مواجهه با جریانهاى مختلف فکرى و عملى، بدون فراهم آوردن قدرت تحلیل و مقاومت در آنان نیز منشأ آسیبزایى است. حالت سلامت در تربیت دینى، مرزشناسى است. مرزشناسى چون یکى از عوامل راهبردى در تربیت دینى است، حاکى از آن است که باید در جریان طبیعى زندگى، در مواجهه با بدىها و نادرستىها، توانایى تبیین و تفکیک میان خوبى و بدى یا درستى و نادرستى را به صورت مدلّل در افراد فراهم آورد و به این ترتیب، زمینهى مهار گرایشهاى آنان به بدى و نادرستى را مهیا کرد. مرزشناسى با تقواى حضور ملازم است، نه با تقواى پرهیز و مصونیت در متن موقعیت را جستوجو مىکند، نه مصونیت در قرنطینه را.با توجه به چارچوب کلى آسیب و سلامت در این محور، به بررسى آن در مورد خاص مهدویّت خواهیم پرداخت. بر این اساس، بهرهورى از مهدویّت در امر تربیت، در دو صورت آسیبزا خواهد بود. هنگامى که فهم ما از این اصل اعتقادى و عمل ما در پرتو آن، به صورت حصاربندى جلوهگر شود و هنگامى که موضع ما در قبال آن به حصارشکنى منجر شود. در شکل نخست از آسیبزایى، تصور و برداشتى ایستا از مهدویّت و انتظار مهدى (عج) وجود دارد. به این معنا که دو صف حق و باطل، هر یک با پیروان خود، برقرارند تا زمانى که ظهور رخ دهد و باطل مضمحل شود. در این فاصله، پیروان حق باید بریده و برکنار از پیروان باطل، "انتظار" بکشند تا لحظهى وقوع واقعه فرارسد. در این تصور، دوران غیبت، به مثابهى "اتاق انتظار" است که باید در آن، به دور از اهل باطل، نشست و منتظر بود تا صاحب امر بیاید و کار را یکسره کند. تلاش افراد در اینجا براى دور نگاهداشتن و مصون داشتن خود و دیگران، از اهل باطل است. پىآمد چنین فهمى از مهدویّت، به صورت تربیت قرنطینهاى آشکار مىگردد که در آن مىکوشند افراد را با کنار کشیدن از معرکه، همراه با انتظارى انفعالى، مصون نگاه دارند. این پىآمد تربیتى، گونهاى آسیبزا از تربیت را نشان مىدهد؛ زیرا منطق حصاربندی بر آن حاکم است که عبارت از افزایش آسیبپذیرى فرد از طریق دور نگاهداشتن وى از مواجهه است. اما این آسیبزایى، خود، از کژفهمى نسبت به مهدویّت نشأت یافته است. اگر مهدویّت، ناظر به غلبهى نهایى حق بر باطل است، باید این غلبه را در پرتو قانون کلى چالش میان حق و باطل فهم کرد. در چالش با باطل است که حق غالب مىگردد: «بلکه حق را بر باطل فرومىافکنیم، پس آن را درهم مىشکند، و ناگاه نابود مىگردد. واى بر شما از آنچه وصف مىکنید».2 در روایات نیز مسألهى مهدویّت، نه در قرنطینه، بلکه در فضاى باز، یعنى در عرصهی مواجهه و چالش میان حق و باطل ترسیم شده است. به تعبیر روایتى که در زیر آمدهاست، مؤمنان در عصر غیبت، چون ساکنان کشتى اسیر در پنجهى توفانند که با آن واژگون و زیرورو مىگردند. آنان با پرچمهاى اشتباهانگیز روبهرو خواهند بود و باید چنان بصیرتى داشته باشند که پرچم مهدى (عج) را از پرچمهاى دروغین بازشناسند. در چنین عرصهى چالشخیزى است که باید کسى ایمان خویش را محفوظ نگاه دارد؛ قرنطینهاى در کار نیست. روایت چنین مىگوید: مفضل بن عمر جعفى گوید: شنیدم که شیخ ـ یعنى امام صادق علیهالسلام ـ مىفرمود: «مبادا علنى کنید و شهرت دهید. بدانید به خدا قسم، حتما مدت زمانى از روزگار شما غایب خواهد شد و بىتردید پنهان و گمنام خواهد گردید تا آنجا که گفته شود: آیا او مرده است؟ هلاک شده است؟ در کدامین سرزمین راه مىپیماید؟ و بدون شک ،دیدگان مؤمنان بر او خواهد گریست و همچون واژگون شدن کشتى در امواج دریا، واژگون و زیرورو خواهند گردید. پس هیچکس رهایى نمىیابد مگر آنکس که خداوند از او پیمان گرفته و ایمان را در دل او، نقش کرده و با روحى از جانب خود تأییدش فرموده باشد. بىتردید، دوازده پرچم اشتباهانگیز که شناخته نمىشود کدام از کدام است، برافراشته خواهد شد...».3 در همین سیاق، روایات فراوانى وجود دارد حاکى از این که در دوران غیبت، آزمونهای سنگین و دشوارىهاى بسیار رخ خواهد داد. به طور مثال، در روایتى از جابر جعفى آمده است که مىگوید: «به امام باقر علیهالسلام گفتم که گشایش در کار شما کى خواهد بود؟ پس فرمود: هیهات! هیهات! گشایش در کار ما رخ نمىدهد تا آن که شما غربال شوید و بار دیگر غربال شوید ـ و این را سه بار فرمود ـ تا آن که خداى تعالى، تیرگى را (از شما) زایل کند و شفافیت (در شما) به جاى ماند.»4 چنان که عبارات مذکور نشان مىدهد، دوران غیبت، دوران مواجهه با موقعیتهاى سخت و آزمونهاى دشوار است که در نتیجهى آن، بسیارى غربال خواهند شد؛ به این معنا که از آزمون سربلند بیرون نخواهند آمد. بنابراین، تصور آرمیدن در حصارى محفوظ و برکنار ماندن از اصطکاک و مواجهه، تصورى مردود است و در قاموس مهدویّت و تربیت مهدوى نیست. شکل دوم از آسیبزایى، در مقابل حصاربندى، با حصارشکنى آشکار مىگردد. در حالى که در حصاربندى، مرزهاى آهنین مىگذارند، در حصارشکنى، هر مرزى را برمىدارند و بىمرزی را حاکم مىکنند. حاصل این امر، بروز التقاطهاى ناهمخوان میان اندیشههاى حق و باطل است. آسیبزایى حصارشکنى در تربیت دینى این است که درست و نادرست، یکجا خوراک افراد تحت تربیت مىشود و این خوراک ناجور، رشدى را سبب نخواهد شد و چهبسا که مسمومیت و هلاک در پى داشته باشد. نمونهى این بىمرزى و التقاط در عرصهی مهدویّت، آن است که کسانى معتقد شوند «مهدی» اسم خاصى براى فرد معینى نیست، بلکه نمادى کلى براى اشاره به چیرگى نهایى حق و عدالت بر باطل و بیدادگرى است و مصداق این نماد مىتواند هر کسى باشد. در روایات مربوط به مهدویّت، این گونه حصارشکنى به دیدهى منفى نگریسته شده است. بنابراین، در روایات فراوانى، بر این نکته تأکید شده است که مهدى (عج) نام شخص معینى است. به طور مثال، از پیامبر اکرم صلىاللهعلیهوآله نقل شده است که فرمود: «مهدى مردى از عترت من است که به خاطر (برپایی) سنت من مىجنگد، چنانکه من به خاطر وحى جنگیدم.»5 برهمین سیاق، در روایات دیگرى، اشاره شده است که مهدى (عج) از فرزندان امام على علیهالسلام ، فاطمه زهرا علیهاالسلام ، امام حسن علیهالسلام ، امام حسین علیهالسلام و همچنین هر یک از امامان بعدى است.6 نه تنها بر این نکته تأکید شده است که باید به «مهدی» چون نام خاص فرد معینی اعتقاد ورزید، که خداوند رسالت حاکمیت بخشیدن به حق و عدالت را به عهدهى وی گذاشته است، بلکه به طور کلى باید در دوران غیبت، دین و آموزههاى اصیل آن را بازشناخت و بر آن پاىورزى کرد. این امر نیز نشانگر نادرستى مرزشکنى و برآمیختن حق و باطل در دوران غیبت است. به طور مثال، روایت زیر در این مورد قابل ذکر است: على بن جعفر از برادرش موسى بن جعفر علیهالسلام روایت کرده است که آن حضرت فرمود: «هنگامى که پنجمین فرزند از امام هفتم ناپدید شود، پس خدا را! خدا را! (مواظب باشید) در دینتان، شما را از آن دور نسازند. صاحب این امر ناگزیر از غیبتى خواهد بود تا کسى که بدین امر قایل است، از آن باز گردد. همانا این آزمایشى از جانب خدا است که خداوند، خلق خود را بدان وسیله مىآزماید...».7 تعبیر اللّه اللّه فى ادیانکم در این روایت، سخنى مؤکد بر اهمیت بازشناسی آموزههاى اصیل دینى در دوران غیبت است. بر این اساس، محو کردن مرزهاى میان حق و باطل و برهمآمیختن آنها، یکى از لغزشهایى است که مىتواند در خصوص مهدویّت رخ دهد. به این ترتیب، آشکار است که هر دو گونهى آسیبزایى، یعنى حصاربندى و حصارشکنى، در عرصهى مهدویّت، مردود تلقى شده است. حالت سلامت در این محور از بحث، به دور از هر دو گونهى مذکور، مرزشناسى است. مرزشناسى با قبول ارتباط، از حصاربندى متفاوت مىگردد و با ردّ التقاط، از حصارشکنى متمایز مىشود. مرزشناسى چون یکى از راهبردهاى تربیت دینى، مستلزم آن است که فرد در متن موقعیتها قرار داشته باشد و با بازشناسى مرزهاى راستى از ناراستى و درستى از نادرستى، راه خود را بیابد. تربیت در این شکل، به دقت، همچون آموختن حرکت در یک میدان مین است. مصون رفتن در جادهی کناره، هنرى نمىخواهد و آموزشى نمىطلبد. اما مسأله این است که تربیت دینى و مهدوى، جادهى کناره ندارد، بلکه درست از میدان مین مىگذرد و نمىتوان از آن کناره گرفت. از سوى دیگر، بىپروا دویدن در این میدان نیز سر بر باد ده است. تنها با آموختن بازشناسى خط عبور، مىتوان در این میدان حرکت کرد. هر چند بیرون از قرنطینه بودن و در مواجهه قرار داشتن دشوار است، اما هنگامى که فرد با شناخت مرزها و حدود همراه گردد، توانایى حرکت سالم را خواهد یافت. در روایت مذکور در فوق،8 هنگامى که امام صادق علیهالسلام اشاره مىکند که در دوران غیبت، وضعیت مؤمنان چون افراد یک کشتى واژگون شده، زیرورو مىگردد، راوى سخت مىهراسد و چاره مىطلبد. در ادامهى روایت، چنین آمده است: «...راوى گوید: پس من گریستم و به حضرت عرض کردم: (در چنین وضعی) ما چه کنیم؟ فرمود: اى اباعبداللّه! ـ و در این حال به پرتو خورشید که به درون خانه و ایوان مىتابید، نظر افکند ـ آیا این خورشید را مىبینی؟ عرض کردم: بلى. پس فرمود: مسلما کار ما روشنتر از این خورشید است.» در پاسخ امام، مرزشناسى چون چارهى کار معرفى شده است. با توجه به زمینهى سخن که در آن، زیرورو شدن و بروز پرچمهاى اشتباهبرانگیز مطرح شده، پاسخ بیانگر این است که اگر کسى مرزهاى حق و باطل را بشناسد و نور را از ظلمت تمیز دهد، به سهولت مىتواند راه خود را پیش گیرد و حرکت کند. با داشتن تصویر درستى از مهدویّت، مدلولهاى درست آن در تربیت نیز معین خواهد گردید. تربیت مهدوى، تربیت براى محیط باز است و از این رو، مستلزم آن است که افراد، توانایى مرزشناسى را کسب کنند و آمادگى مواجهه و رویارویى با اصطکاکهای فکرى و عملى را بیابند. این مرزشناسى شامل مواردى از این قبیل است: شناخت مهدی (عج) چون شخصى معین، شناخت رسالت وى در برپایى حق و عدالت، شناخت حقانیت آموزههای دین اسلام که وى آن را به جهانیان عرضه خواهد نمود، آشنایى با جریانهاى فکری مختلف که سوداى برقرار ساختن حق و عدالت را در جوامع بشرى در سر دارند و توانایی بازشناسى میزان درستى و نادرستى آنها و توانایى در میان گذاشتن محققانهى باورهای خود با آنها. پیرو مهدى (عج) با تربیت شدن براى زیستن در چنین محیط بازى، از انتظار انفعالی ظهور وى به دور خواهد بود و در اثر ارتباط سازنده با جریانهاى فکرى دیگر، انتظاری پویا را نسبت به ظهور، آشکار خواهد ساخت. انتظار پویا به معناى فراهم ساختن فعالانهی زمینههاى ظهور است. محور دوم ـ آسیبها: کمالگرایى (غیر واقعگرا) و سهلانگارى؛ سلامت: سهلگیرى. اشاره: در این محور، آسیبهاى تربیت دینى، در دو قطب کمالگرایى (غیر واقعگرا) و سهلانگارى قرار دارند. در قطب اول، آسیبزایى تربیت دینى ناشى از آن است که آرمانهای بسیار والاى دینى را از افراد تحتتربیت طلب مىکنند، بدون آن که توان و طاقت واقعى آنها را چون معیار حرکت به سمت این آرمانها در نظر بگیرند. از این رو، بار سنگین آرمانهاى مذکور، طاقتسوز خواهد بود. در قطب دوم، سهلانگارى با بىاعتنایی به آرمانهاى بلند، چهرهى دیگرى از آسیبزایى را آشکار مىسازد. سهلانگارى، جدیت و تلاش را از عرصهى تربیت مىزداید و به این ترتیب، حرکت پیشرونده را به پرسهزدن تبدیل مىکند، در حالى که پرسهزدن، سازنده و شکلدهنده نیست.حالت سلامت در این محور، سهلگیرى است. سهلگیرى با کمالگرایى (غیرواقعگرا) از این جهت متفاوت است که در آن، کمال را براى فرد، در حد وسع وى مىجویند و از فراتر از آن اغماض مىکنند. تفاوت آن با سهلانگارى نیز در این است که در سهلگیرى، در هر حال، چشم به سوى آرمانها دارند و حرکت پیشرونده را مىخواهند. پیامبر اکرم (ص) دین خود را "سهلهى سمحه" نامیده و جایگاه خود را در نقطهى سهلگیری معین کرده است. با به کارگیرى چارچوب این محور در زمینهى مهدویّت، به ترتیب، از دو گونهی آسیبزایى، یعنى کمالگرایى (غیر واقعگرا) و سهلانگارى، سخن خواهیم گفت. سپس، حالت سلامت را تحت عنوان سهلگیرى مورد بحث قرار خواهیم داد. در قطب نخست آسیب، ابتدا باید به این مسأله پاسخ گوییم که کمالگرایى (غیر واقعگرا) چگونه در عرصهى تربیت مهدوى آشکار مىگردد. زمینهى این امر، آن است که مهدى (عج)، عهدهدار رسالتى سخت و سترگ است. تلاش گسترده در سطح جهان براى زدودن ظلم و بىعدالتى و نشاندن حق و عدالت بر اریکهى قدرت، کارى به غایت دشوار است؛ زیرا مستلزم بازستاندن قدرت از دست مدعیان دروغین و جسور آن خواهد بود. از این رو، امام مهدى (عج) با مقاومتهاى بسیارى روبهرو خواهد شد و ناگزیر، جنگى جانکاه در پیش خواهد داشت. این نکته در روایات فراوانى مورد نظر قرار گرفته است. در زیر، به نمونههایى اشاره مىکنیم: مفضل بن عمر گوید: «به امام صادق علیهالسلام عرض کردم: نشانهى قائم چیست؟ فرمود: آنگاه روزگار گردش کند و گویند: او مرده یا هلاک شده؟ در کدامین سرزمین مىگردد (بهسر مىبرد)؟ عرض کردم: فدایت شوم، سپس چه خواهد شد؟ فرمود: ظهور نمىکند مگر با شمشیر».9 همچنین، ابوبصیر گوید: شنیدم امام باقر علیهالسلام مىفرمود: «...شمشیر بر گردن خویش حمایل مىسازد، هشت ماه به شدت مبارزه مىکند تا اینکه خدا راضى شود...».10 در پیش بودن این مسؤولیت سنگین و خطیر براى مهدى (عج)، کار را براى پیروان وى نیز دشوار خواهد ساخت. خداوند چنین مقدر نکرده است که آن حضرت، این رسالت را به تنهایی و تنها با مدد غیبى به انجام برساند، بلکه نظر بر آن بوده است که بشر در گیرودار این رخداد عظیم، خود نیز تحول یابد و در تعیین سرنوشت تاریخى خویش، نقشآفرینی کند. به هر روى، کسانى خواهند توانست خود را براى این یاورى آماده کنند که ظرفیتی عظیم در خویش سراغ گیرند. به همین دلیل، صفات برجستهاى براى یاوران مهدى (عج) ذکر شده است، چنانکه در روایتى در وصف شجاعت آنان آمده است: «و مردانى که گویی دلهاىشان پارههاى پولاد است...».11 همچنین، در روایتى، ابوالجارود به نقل از امام باقر علیهالسلام گوید: آن حضرت به من فرمود: «...چون شنیدید ظهور کرده است، نزد او بروید، اگر چه کشان کشان بر روى برف و یخ باشد.»12 این بیان حاکى از آن است که یاران امام، چنان نستوهاند که اگر لازم باشد خود را به این نحو نیز به وی برسانند، به آن مبادرت خواهند کرد. در نظر بودن چنین غایت بلندى در مسألهى مهدویّت، زمینهساز آسیب تربیتی کمالگرایى (غیر واقعگرا) مىگردد. این آسیب چنین آشکار مىگردد که مربیان، بدون توجه به وسع فهمى و عملى افراد، آنان را از همان ابتدا به فتح این قلهى عظیم فرابخوانند. آسیب این گونه کمالگرایى، به صورت اعراض کلى فرد از مقصد و مقصود آشکار مىگردد و این در جریان تربیت، نقض غرض خواهد بود؛ زیرا فراخواندن افراد به کمال، براى آن است که آنان از وضعیت کنونى خویش، به سوى نقطهاى فراتر حرکت کنند. اما هنگامى که این امر به صورت غیرواقعبینانه صورت گیرد، فرد را از اصل حرکت منصرف مىسازد. مربى باید بداند که هر کسى براى آن ساخته نشده است که بتواند یاور خاص مهدى (عج) باشد و نمىتوان همگان را در این حرکت، به قلّه نشاند و با این حال، چنین نیست که این گونه افراد، جایى در کاروان بلنددامنهى نصرت مهدى (عج) نداشته باشند. در قطب دوم و در نقطهى مقابل کمالگرایى، سهلانگارى قرار دارد. سهلانگارى در قلمرو مهدویّت، به این نحو آشکار مىگردد که جایى براى آن در ذهن و ضمیر فرد فراهم نیاید و به تبع آن، نقشى براى آن در تحول شخصیتى وى وجود نداشته باشد. به عبارت دیگر، در این قطب، مسألهى مهدویّت در منظومهى تربیت دینى، به کنج تغافل یا غفلت مىافتد و هیچ نقشى براى آن در جریان تربیت دینى در نظر گرفته نمىشود. در پارهاى از روایات به این نکته اشاره شده است که چگونه برخى از مردم، مسألهی مهدویّت را به بوتهى فراموشى و غفلت مىسپارند، به نحوى که به وقت ظهور وى، شگفت زده مىشوند. به طور مثال، حماد بن عبدالکریم گوید: «در محضر امام صادق علیهالسلام از حضرت قائم(عج) یاد شد. پس آن حضرت فرمود: بدانید که هرگاه او قیام کند، حتما مردم مىگویند: این چگونه ممکن است؟ در حالى که چندین و چند سال است که استخوانهاى او نیز پوسیده است.»13 آسیبزایى سهلانگارى در این است که نقش تربیتى آرمانها را با سبکگرفتن یا فراموش کردن آنها از میان برمىدارد. هر آرمانى، متناسب با ویژگىهاى خود، قابلیت معینى را در افراد شکل مىدهد. سهلانگارى نسبت به هر آرمانى، سهم تربیتى معینى را از عرصهى تربیت خارج مىسازد. مهدویّت یکى از زندهترین و پویاترین آرمانهای دینى است؛ زیرا افراد را در ارتباط با رخدادى قرار مىدهد که در پیش است و با توجه به این که وقت آن نامعین است، هر آن ممکن است واقع شود. رخدادهاى مربوط به آینده، از توانایى ویژهاى براى آمادهسازى افراد برخوردارند. مهدویّت در میان این گونه رخدادهاى مربوط به آینده، یکى از برجستهترین آنهاست؛ زیرا در عرصهى وسیعى، یعنی در پهنهى حیات بشرى، رخ مىدهد و در حکم برآیندى براى درازاى بلند تاریخ آدمى و چون نقطهى روشنى در پایان آن است. سهلانگارى نسبت به مهدویّت در تربیت دینى، به منزلهى از دست نهادن این تأثیر عظیم تحولبخش در شخصیت افراد است. در نقطهى میان دو قطب آسیبزاى مذکور، حالت سلامت عبارت از سهلگیرى است. سهلگیرى از معایب هر دو قطب کمالگرایى (غیر واقعگرا) و سهلانگارى به دور است؛ زیرا در عین حال که در آن، به کمال نظر هست، وسع فرد نادیده گرفته نمىشود و در عین حال که در آن، سهولت در کار است، غفلت در میان نیست. در تربیت مهدوى باید سهلگیرى را چون یکى از شاخصها در نظر گرفت. در سهلگیرى، باید نخست به حدود وسع فهمى و عملى فرد توجه یافت و آنگاه با نظر به این حدود، حرکت وى را تسهیل کرد. امام على علیهالسلام در حدیثى طولانى که در آن از مهدی (عج) یاد کرده است، خطاب به حذیفه بن الیمان فرمود: «اى حذیفه! با مردم آنچه را نمىدانند (نمىفهمند) نگو؛ که سرکشى کنند و کفر ورزند. همانا پارهاى از دانشها سخت و گرانبار است که اگر کوهها آنرا بر دوش کشند، از بردن آن ناتوانند...».14 در این سخن، توجه به وسع فهمى و دانشى افراد، مورد تأکید قرار گرفته و به صراحت اظهار شده که نادیده گرفتن آن، موجب اعراض و بلکه کفرورزى خواهد گردید. به تبع وسع فهمى، وسع عملى و حد طاقت افراد در به دوش کشیدن تکالیف نیز باید مورد توجه قرار گیرد. قابل ذکر است که حتى در یاوران نزدیک مهدى (عج)، برخى وسع و طاقت بیشترى از دیگران نشان مىدهند، اما به هر روى، هر کدام متناسب با وسع خویش، عمل مىکنند. در حدیثى که پیشتر در وصف یاران مهدى (عج) ذکر شد، این تعبیر نیز آمده است: «در میان آنان، مردانى هستند که شب را نمىخسبند و در نمازى که مىگزارند، چونان زنبور، زمزمهاى بر لب دارند. شب را با برپایى نماز، صبح مىکنند و روز را با فرماندهی سپاهشان سپرى مىکنند. راهبان شب و شیران روزند.»15 سید محمد صدر در شرح این بخش از روایت مىگوید که این ظرفیت عظیم، یعنى عبادت در شب و رزم در روز، تنها در برخى از یاران مهدى (عج) وجود دارد. سایرین، تنها به جهاد و رزم واجب روزانهاى که به عهده دارند، مىپردازند و به سبب خستگى، برپایی نماز شب را که مستحب است، ترک مىکنند؛ زیرا ظرفیت آنها در حدى نیست که بتوانند عبادت و جهاد، هر دو را به دوش بکشند. بنابراین، یاران مهدى (عج) دو دستهاند؛ کسانى که به تهجد مىپردازند و کسانى که به تهجد نمىپردازند. هر چند هر دو دسته، در اقدام به جهاد و رزم، مشابه یکدیگرند. همین تقسیم در یاران رسول اکرم صلىاللهعلیهوآله نیز وجود داشت. چنانکه در قرآن به این نکته اشاره شده است: «در حقیقت، پروردگارت مىداند که تو و گروهى از کسانى که با تواند، نزدیک به دوسوم از شب یا نصف آن یا یک سوم آن را به [نماز] برمىخیزید...».16 یاران پیامبر، هر چند همگى در شجاعت و تحمل آزار قریش، مشابه بودند، اما تنها گروهى از آنان، یعنی مسلمانان قبل از هجرت، به همراه ایشان به تهجد مىپرداختند.17 توجه به وسع افراد در عرصهى فهم و عمل، به منزلهى حفظ حرکت مستمر آنان در طریق تربیت و تحول است. چهبسا رعایت وسع یک فرد ضعیف، موجب شود که وى، به سهم خویش، در راه مهیا شدن براى ظهور مهدى (عج) گام بردارد، اما بىتوجهى به وسع فردى متوسط و خوب، وى را از راه به در برد. پی نوشتها: 1 ـ این مقاله در همایش آسیبشناسى تربیت دینى وزارت آموزش و پرورش عرضه گردیده است. منابع: |
نوشته شده توسط : موسی مباشری